rekomendacje

Zacznę od końca. Po obejrzeniu filmu puściłem jego zapowiedź, dla nie znających polskiego trailer. Ah (wczułem się w kogoś oglądającego zapowiedź PRZED łyknięciem samego filmu), cóż to za obraz musi być! Francuski thriller - czyli odpoczynek od amerykańskiej sztampy i szablonu. Nagrody - znaczy że podobał się komuś ważnemu. Akcja - co chwila się coś dzieje, postaci uwikłane w jakichś dramatycznych wydarzeniach, prezentujące skrajne emocje, poddane stresowi i napięciu.

No cóż... szkopuł w tym, że zajawka tego filmu jest właściwie jego pełnym streszczeniem. Zawiera bowiem 95% scen w których coś się dzieje. Co prawda nie zawiera tej najważniejszej (to byłoby chyba lekkie przegięcie - coś jakby pokazywać moment zabicia T1000 w trailerze do terminatora na przykład) ale wprowadza ludzi w błąd. Otóż można wysnuć wniosek że będzie to thriller, dreszczowiec, opowieść sensacyjna niemal.

Film opowiada o podstarzałym playboyu imieniem Don (Bill Murray) i jego poszukiwaniu domniemanego syna, o którym dowiaduje się z nie podpisanego listu od jednej ze swoich kochanek sprzed 20 lat. Jego sąsiad Winston, domorosły sherlock holmes, przygotowuje mu plan odwiedzin wszystkich czterech potencjalnych matek - załatwia bilety lotnicze, wynajmuje samochody i hotele, przygotowuje nawet płytę z muzyką adekwatną do poszukiwań. "Ubierz się klasycznie, weź różowe kwiaty i dowiedz się czegoś, znajdź ślad" - radzi mu przyjaciel, który o jest wiele bardziej ciekaw wyników śledztwa niż sam Don.

Wczoraj oglądnąłem i nie żałuję ani minuty :). Weźcie Delicatessen, Brasil, The Road to Wellville i zmieszajcie. Powstanie Hotel Splendide - rodzinne uzdrowisko umieszczone na zimnej i otoczonej mgłą wyspie. Prom dociera tu raz na miesiąc a gości wita ogromny i ponury budynek kryjący coś więcej niż tylko zdziwaczałych gości i obsługę.

Film zasługuje na oklaski z wielu powodów - fantastyczna scenografia (tu kłaniają się filmy Terry'ego Gilliama oraz duetu Marc Caro i Jean-Pierre Jeunet), zdjęcia, nastrojowa muzyka, ciekawi bohaterowie i świetni aktorzy. Wszystko do siebie pasuje i łączy się w odrębną hermetyczną rzeczywistość. Panują w niej zasady ustanowione przez założycielkę i długoletnią dyrektor zakładu - panią Blanche. Mimo, że niedawno zmarła - nadal jest obecna w każdym zakątku hotelu. I to nie tylko jako odtwarzany z płyty głos instruujący jak należy się odżywiać i dlaczego każda ludzka ułomność bierze się z jelit.

Kroki w nieznane to legenda, która powraca. Almanach fantastyki prezentujący najlepsze opowiadania pod redakcją Lecha Jęczmyka i Konrada Walewskiego ponownie zachwyci miłośników krótkiej formy. Od razu zaznaczam - znajdziemy w nim głównie fantastykę bliskiego zasięgu, osadzoną w znanych nam realiach lub w niedalekiej przyszłości czy przeszłości. Cyberpunk, social i political fiction, trochę steampunka i mainstreamu - wszystko to miesza się w tej grubej książce.

Przeczytałem ją z wielkim smakiem, dawno żadne zbiór opowiadań nie przypadł mi tak do gustu. Może 2 teksty okazały się nieco cięższe (co nie znaczy że słabe, po prostu nie w moim stylu) cała reszta czyta się świetnie.

5 epizodów z pięciu stolic świata (Los Angeles, Nowy Jork, Rzym, Paryż, Helsinki) - wszystkie połączone motywem taksówki. Rewelacyjne kreacje Winony Ryder, Benigni'ego i (muzyczna) Toma Waitsa. Polecam wszystkim nocnym markom i miłośnikom taksiarzy.

Dość długo zbierałem się do napisania krótkiej recenzji tej płyty. Jako, że ostatnio wpadło do mojego playera sporo polskich produkcji (Hey, Kult, Janerka, Banach, Budyń), chcąc nie chcąc nie obyło się bez porównań.

Co dziwne, mimo, że Homo Twist nie jest jakimś moim ukochanym zespołem (raczej ich szanowałem niż uwielbiałem), a sam Maciej Maleńczuk często mi podpadał ze względu na denerwujący styl kreowania swojej osoby i muzyki - ta płyta wygrywa chyba ze wszystkimi wyżej wymienionymi.

Po pierwsze - wybierając danego dnia spośród wielu albumów do słuchania w trakcie pracy przy kompie (a siedzę często 8-12 godzin dziennie) - "Demonologic" od kilku tygodni nie schodzi z playlisty. Czasem nawet wrzucam tam tylko tę płytkę.

Jeszcze zupełnie niedawno mieliśmy w Polsce wysyp śpiewających kobiet. Zalew fajnych płyt różnych wokalistek chyba już się skończył, za to faceci wzięli się do roboty. Maleńczuk, Kazik, Tymon Tymański, Grabaż. No a teraz trafił na moją playlistę Budyń.

Budyń to wokalista Pogodno. I chyba w tym zdaniu mogłaby zawrzeć się cała recenzja :). Od pierwszych dźwięków mamy tu Pogodne piosenki. Nie wiem czy to macierzysty zespół odcisnął takie piętno na wokaliście czy wręcz przeciwnie - Budyń w obu formacjach nadaje główny ton. Stawiam na to drugie, specyficzny sposób śpiewania, układania harmonii i rytmu jest po prostu nie do podrobienia i rozpoznaje się go od pierwszych taktów.

Laundry?
Zespół powstał w 1993 roku z inicjatywy Tima Alexander'a - bębniarza Primusa. Tim (wokale) wraz z Tomem Butlerem (gitara) oraz Ianem Varriale (stick i Warr guitar) grają niełatwą muzykę - ciężkie riffy, transowo zapętlone melodie, melancholijny i niepokojący wokal. Wszystko brzmi jak drink przyrządzony przez King Crimson, wymieszany jakimś ciężkim narzędziem (TOOLem :), z odrobiną szaleństwa Primusa i nutką nieprzewidywalności. A nawet dwiema nutkami :).

BLACKTONGUE

Jeśli koniecznie chcecie znać moje zdanie - film zrobiony poprawnie, ale strasznie rżnący z zachodnich tego typu produkcji... najlepsze w nim są mieszkania i samochody, na które chyba tylko ludzie zgarniający kasę z takich produkcji mogą sobie pozwolić :). Można też pochwalić świetną milusińską (chociaż zbyt nachalnie się jej kazali uśmiechać) i fajną drugoplanową parkę.

4 Piętro to niezwykły film. Opowieść o "łysolkach" - dzieciakach chorych na raka kości, w wielu przypadkach kończącego się amputacją kończyny. Tragedia jaka ich dotknęła niektórych załamuje, innych złości. Główny bohater zdaje się jej nie zauważać. Żyje na całego, pełnią życia, nie oglądając się wstecz.

wkrótce cała recenzja